Wij komen regelmatig tegen dat ambitieuze medewerkers heel graag iets aan de cultuur zouden willen doen. Ze erkennen de drijvende en remmende krachten achter de organisatiecultuur en zien de mogelijkheid er iets positiefs mee te doen. En toch laten zij zich vaak ergens door tegenhouden.
‘Eerst wil ik meer vingers in de pap hebben voordat ik zover ben.’
Een recent voorbeeld van wat iemand ons vertelde. En een héél logische reactie. Want in organisaties zijn we macht op een bijzondere manier gaan toewijzen. We benoemen namelijk mensen in posities en daarbij vinden we het doorgaans logisch dat:
- Leiders (alle) belangrijke beslissingen nemen.
- Leiders worden beloond voor de prestaties van hun team(s).
- Leiders worden gekozen en beoordeeld door andere leiders.
Sterker nog, dit is voor veel organisaties dé definitie van leiderschap. Iemand die we op een plek zetten om beslissingen te nemen die zorgen voor resultaat. Échter is er ook een hoop op af te dingen. Want…
- Leiderschap is situationeel en één iemand kan nooit de beste beslissing nemen in iedere context.
- Het geven van prestige (beloning) voor het dienen van het groepsbelang uiteindelijk veel duurzamer is dan het behalen van resultaat.
- De waardering van teamleden (volgers) is een veel betere maatstaf voor het succes van leiders dan die van andere leiders.
